آقای «عباس آخوندی»! ایشان را آخرین ‌بار در قاموس وزیر راه و شهرسازی به خاطر می‌آوریم؛ و اینجا، نه بنای پیش ‌کشیدن کارنامه و گذشته‌ ایشان را داشته و نه علاقه‌ای به پرداختن به دسته‌بندی‌های سخیف سیاسی داریم! موضوع خیلی مهم‌تر از این حرف‌هاست؛ موضوع «ایران» است؛ «جمهوری اسلامی ایران».
فارغ از نیات و اهداف نامبرده، ایشان در مصاحبه‌ای که با یکی از رسانه‌ها داشته‌، با اظهاراتی شاذ و سرشار از «مغالطه»، سعی در بازنمایی آنچه به‌زعم خود «شکست کشور در مناسبات و معادلات منطقه‌ای» می‌خواند داشته و به‌ عنوان مثال اظهار می‌کند: «ما اعلام کردیم که کشور «شیعه» هستیم و با این شرایط درصدد رهبری بر جهان اسلام هستیم که هدف غیر قابل وصلی بود و با واقعیت مغایرت داشت زیرا اکثریت جهان اسلام در رابطه با ما مشکل تاریخی داشتند...».
اگر چه در هیچ یک از اعلامات و اعلانات رسمی و قانونی کشور نیامده که «ما کشور شیعه هستیم» اما احتمالاً ایشان در این بخش، به اصل ۱۲ قانون اساسی و اعلام دین و مذهب رسمی کشور اشاره می‌کند اما از تصریح به دین اسلام حتی پیش از مذهب، نام بردن از سایر مذاهب اسلامی، سبقه‌ تاریخی و فرایند دموکراتیک حاکم بر تهیه‌ پیش‌نویس و تصویب قانون اساسی سخنی نمی‌گوید و فراتر از آن، گزاره‌ «عجیب و غریب» «مشکل تاریخی داشتن» اکثریت! جهان اسلام با ما نیز از آن ادعاهایی است که حکایت وثیقی از ناآگاهی ایشان در حوزه مطالعات تاریخی دارد! کدام اکثریت؟ کدام ما؟ کدام جهان اسلام؟ چه مشکل تاریخی منحصر به فرد و ویژه‌ای؟
ایشان به همین نیز بسنده نکرده و افزوده است: «کشورهای منطقه کاملاً به این نتیجه رسیدند که ایران فاقد دولت- ملت است و اصلاً دولت وجود ندارد که مذاکره کنند». احتمالاً منظور ایشان از کشورهای منطقه که به نتیجه رسیده‌اند ایران فاقد دولت- ملت است، «عربستان سعودی»، «امارات متحده‌ عربی»، «پاکستان»، «ترکمنستان» یا «قطر» است که «الحق و الانصاف» دولت- ملت‌های خوبی هم هستند! سخت نیست دریافت اصل مطلب از این جمله؛ همان کلیشه‌ همیشگی که دولت هیچ کاره است و تصمیم‌ها جای دیگری اتخاذ می‌شود و در عین حال نفر اول صف ثبت‌نام بودن برای تصدی مناصب اجرایی! این هم یک روش است به هر حال!
اما نکته و نقطه‌ دردناک قضیه، استفاده از مفهوم دولت- ملت که جناب آخوندی معتقد است ایران فاقد آن بوده و در ادامه حتی موجودیت دولت در کشور ما را هم نفی می‌کند.تلاش بسیاری صورت گرفته که مفهوم دولت- ملت را به اروپای پس از دوره فئودالی و کنگره‌ وستفالی نسبت داده و هر گونه تخطی از نسخه‌ اولیه (که حتی در نمونه‌های اورجینال اروپایی هم دستخوش تحول و تطور فراوان شده) را به مثابه‌ بی‌دولتی و عدم شکل‌گیری دولت- ملت یاد کنند اما این حربه، برای بنیان‌گذار مفهوم دولت در تاریخ سیاسی جهان، زیاد کاربردی به نظر نمی‌رسد.
جامع‌ترین تعاریف مورد اتفاق، دولت- ملت به عنوان واحدی سیاسی که در آن دولت، یک نهاد متمرکز است و حاکم بر جمعیتی داخل یک قلمرو و ملت، جامعه‌ای مبتنی بر هویت مشترک! ذکر شده و ایشان بدون ارائه هیچ استدلالی، به شنیده‌های خود بسنده کرده و با تکیه بر پیچیدگی‌های بومی مناسبات داخلی تصمیم‌گیری و قدرت، ما را از جرگه‌ تمدن کذایی خود خارج می‌بیند!